Historia zboru w Radomiu

Historia Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Radomiu.

Poniżej prezentujemy zarys historii zboru Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Radomiu. Stopniowo będzie uzupełniania i poszerzana o kolejne fakty i szczegóły. Zwracamy się z prośbą o pomoc do wszystkich osób, które posiadają informacje, osobiste wspomnienia, rodzinne relacje, pamiątki i fotografie związane z historią naszego zboru. Będziemy wdzięczni za każdy rodzaj pomocy.
Wprawdzie adwentyzm dotarł do centralnej Polski już w latach dziewięćdziesiątych XIX (1891– Łódź, 1895 – Warszawa), to na początki adwentyzmu w nieodległym przecież Radomiu trzeba było czekać jeszcze czterdzieści lat. Wraz z przemysłowym rozwojem miasta, związanym z budową Centralnego Okręgu Przemysłowego, do miasta przybywali nowi ludzie i nowe idee, w tym adwentyzm. W 1930 roku w Radomiu pojawili się pierwsi wyznawcy Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego- rodzina Duzdalów. Rok później Zjednoczenie (Diecezja) Wschodnie delegowało do Radomia pierwszego misjonarza – L. Gajzlera, który otwierając księgę zboru w Radomiu napisał: „ Gdy 18.IX.1931 przybyłem do Radomia, zastałem tutaj już czworo członków zboru Adwentystów dnia Siódmego, a mianowicie – siostrę O.Duzdal, A. Firek, E. Duzdal i br. A. Duzdal”.
Poprzednikami pierwszego pastora- misjonarza byli kolporterzy, którzy rozpowszechniali literaturę adwentystyczną w Radomiu.
Wkrótce do małej wspólnoty adwentystycznej dołączyła w wyniku kontaktów z adwentystami z Petersburga Leokadia Jezierska. Rodzina Jezierskich przez wiele lat stanowiła jeden z ważnych filarów radomskiego zboru adwentystycznego.
2 października 1931 odbyła się w Radomiu pierwsza uroczystość chrztu według obrządku Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, a dzień później w obecności pastora Kapusty oficjalnie powołano do życia liczący siedmiu wyznawców zbór. Pierwszym starszym zboru został L. Gajzler.
Początki istnienia zboru były trudne. Klimat religijno – polityczny II Rzeczypospolitej nie sprzyjał tolerancji religijnej, szczególnie w stosunku do nowo powstających wspólnot religijnych. Między innymi w obawie przed szykanami uroczystości chrztu świętego przez zanurzenie organizowano w nocy. Mimo tych problemów zbór rozwijał się- w przedwojennej historii wspólnoty szczególnym był dzień 31 maja 1935, gdy chrzest jedenastu osób spowodował podwojenie liczby wyznawców.
Od 1936 roku opiekę duszpasterską nad zborem sprawował pastor Klemens Piątek. W tym czasie zbór systematycznie powiększał się w 1937 zostało ochrzczonych12 osób, w 1938 – 14, 1939 –13 osób. Do społeczności dołączały adwentyści przybywający do Radomia w poszukiwaniu pracy.
W momencie wybuchu wojny radomski zbór liczył około sześćdziesięciu ochrzczonych wyznawców, wliczając dzieci, młodzież, osoby utożsamiające się z Kościołem, liczba Adwentystów w Radomiu oscylowała w okolicach stu osób. Głównymi skupiskami przedwojennych wyznawców były dzielnice Młodzianów i Zamłynie. Wybuch wojny, mimo ograniczeń administracyjnych działalności Kościoła, nie przeszkodził w systematycznym rozwoju zboru. Radomscy adwentyści stawali się ofiarami wywózek na przymusowe roboty do Niemiec. W latach 1939- 1943 ochrzczono łącznie 20 osób. W 1944 do Radomia przybywa pastor Marian Kot. Niedługo później, 6 czerwca 1944 odbywa się chrzest dziesięciu osób. Wśród nich był Konstanty Bulli, starosta kozienicki, – późniejszy pastor,
wieloletni wykładowca adwentystycznego seminarium duchownego w Podkowie Leśnej i pracownik dydaktyczny Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. W tych trudnych wojennych latach funkcję starszego zboru pełnił Henryk Tomczyk.
Mimo wojennej zawieruchy, radomski zbór w dniu wyzwolenia miasta był liczniejszy niż w momencie najazdu Niemiec na Polskę, stając się silnym ośrodkiem adwentystycznym. To właśnie Radom na krótko przejął rolę centrum odradzającego się polskiego Kościoła Adwentystów. To właśnie tutaj mieściła się siedziba Komitetu Tymczasowego, mającego na celu odbudowanie administracji kościelnej i otoczenie opieką duszpasterską zborów, które przetrwały wojnę. Na czele tego komitetu stał pastor Marian Kot.
W ciągu pierwszych lat istnienia zboru, wyznawcy spotykali się na nabożeństwach w prywatnych lokalach, a następnie w wynajętym pomieszczeniu przy ul. Żeromskiego. Po zakończeniu wojny zaistniała dzięki pomocy finansowej współwyznawców z USA możliwość zakupu własnego budynku. Wybór padł na wzniesiony w 1937 budynek stanowiący siedzibę zakładu położniczego doktora Feliksa Żabnera, opustoszały po wojnie. Budynek ten w ciągu kolejnych sześćdziesięciu lat służył Kościołowi.
Koniec wojny i możliwość swobodnego działania Kościoła dały możliwość dalszego dynamicznego rozwoju zboru. Historycznym był dzień 28 maja 1948, kiedy to jednego dnia ochrzciły się 23 osoby. To był najliczniejszy chrzest w historii radomskiego zboru. W tym czasie ilość Adwentystów w Radomiu przekraczała 150 osób, z działającym licznym chórem i zespołem instrumentalnym. Mimo, własnych problemów egzystencjalnych, wyznawcy zboru w tym czasie nieśli pomoc najuboższym mieszkańcom miasta. Starszym zboru w tym czasie był Jan Górski- ojciec Andrzeja Górskiego wieloletniego pastora, byłego redaktora „Znaków Czasu”.
Niestety, spory kompetencyjne w ramach Kościoła, sprowokowane przez stalinowskie służby bezpieczeństwa, nie ominęły radomskiego zboru, powodując w 1950 roku jego podział, dzieląc wyznawców idei drugiego adwentu na dwie równolegle funkcjonujące społeczności. Na szczęście ten przykry epizod trwał tylko kilka lat, a radomska społeczność znów stała się silną wspólnotą, chyba największą protestancką w mieście.
Kolejne lata przyniosły nowe trendy w środowisku adwentystycznym – falę emigracji do Australii. Wśród liczącej ponad tysiąc wyznawców polonii adwentystycznej znajduje się duża liczba radomian, którzy stali się aktywnymi wyznawcami polskich zborów na tym kontynencie. Kolejnym kierunkiem emigracji stały się Niemcy, gdzie także znaleźli się adwentyści.
Mimo tych zjawisk, zbór nadal rozwijał się- jego duszpasterzami w latach 60-tych , 70-tych i 80-tych byli pastorzy: Turek. Włodzimierz Bojko ( tu urodził się jego syn- Arkadiusz, późniejszy pastor zboru w Radomiu), Majchrowski, Leon Malarek, Franciszek Micherda. Koniec lat osiemdziesiątych i lata dziewięćdziesiąte XX wieku charakteryzowała aktywność zboru w działalności na rzecz walki i profilaktyki uzależnień oraz promocji zdrowego stylu życia. W 1989 po raz pierwszy w Radomiu odbyły się spotkania dla osób pragnących rozstania z paleniem tytoniu. Na początku lat dziewięćdziesiątych w Radomiu z serią wykładów gościł profesor H. Frei- adwentystyczny archeolog biblijny, pochodzący ze Szwajcarii. W kolejnych latach odbyły się całe serie spotkań poświęconych zdrowemu stylowi życia, profilaktyce uzależnień. Na terenie budynku kościelnego rozpoczął działalność sklep ze zdrową żywnością oraz gabinet lekarski, prowadzone pod auspicjami Fundacji „Źródła życia”. Ta działalność Kościoła została zauważona przez władze miasta, przyznające zborowi wyróżnienia za swoją aktywność społeczną. W tych latach opiekę duszpasterską nad zborem pełnili pastorzy: Mariusz Zaborowski ( 1989-93), Arkadiusz Bojko ( 1993-96), Sławomir Popławski (1996-1999), Andrzej Górski (1999- 2003), Jarosław Trojanowski (2003- 2009), Remigiusz Krok (2010-2017). Od 2017 roku opiekunem zboru jest pastor Krzysztof Romanowski.
W 2008 roku Rada Diecezji Wschodniej podjęła decyzję o sprzedaży siedziby Kościoła przy ul. Traugutta 34. Decyzja została podjęta pod wpływem oceny stanu budynku, nie remontowanego przez wiele lat ( m.in. z powodu zasiedlenia jego mieszkalnej części przez mieszkańców zakwaterowanych przez urząd miasta w świetle wcześniej obowiązujących przepisów i braku możliwości remontów i braku dostatecznych funduszy na jego remont. Dziś ten budynek pełni funkcję biurowca- w pomieszczeniach w których odbywały się nabożeństwa mieści się siedziba redakcji radomskiego dodatku lokalnego „Gazety wyborczej”. Przez trzy lata nabożeństwa odbywały się w użyczonych pomieszczeniach Kościoła Ewangelicko- Augsburskiego w Radomiu.
W zamian za to zakupiono działkę pod budowę nowego Kościoła przy ul. Okulickiego 32 a, gdzie po półtora roku prac budowlanych, 18 lutego 2012 odbyło się pierwsze nabożeństwo w nowej siedzibie zboru w Radomiu.
21 kwietnia nowy budynek został uroczyście otwarty.